செத்துப்போனா...

இரந்து வாழ்பவன் இருப்பிடம் வந்தால்
விரைந்து சென்று தாழிடுவான்
பத்துப்பைசாகூட 
பரிவோடு பறந்ததில்லை
தவறி விழுந்தாலும் 
தவறாமால் எடுத்திடுவான்.
சொந்த பந்தமில்லாமல்
சொத்து, சுகத்தை மட்டும்
பத்திரமாய் பார்த்து வந்தான்.
அந்த வருடம் அமோக விளைச்சல்.
களஞ்சியங்கள் நிறைந்ததால்
கழனியிலேயே தங்கின கதிர்கள்.
'ஐயோ என்ன செய்வேன்!'
உளறினான் உற்சாகத்தின் உச்சத்தில்.

'கிடங்குகள் பெரிதாக்குவேன் - பல
இடங்களை உரித்தாக்குவேன்
தானியம் சேமிப்பேன் - நல்ல
நாணயம் சேர்த்திடுவேன்
பெண்டு பிடித்து உண்டு குடித்து
மனமே மகிழ்ந்திரு' 
செருக்கான சிந்தனையோடு 
மெத்தையில் பொத்தென விழுந்தான்
'அட முட்டாளே'
எங்கிருந்தோ ஒரு குரல்.
செவிகளில் விழுந்தும் 
சேதி சென்று சேரவில்லை.
மீண்டும் அதே குரல் அதே வார்த்தை.
'யாரது? யா.....ர்...
வார்த்தைகள் வாயோடு ஒட்டிக்கொண்டன.
வராத எச்சிலையும் வரவைத்து 
வெடுக்கென விழுங்கினான்.
'இன்றிரவே நீ சாகப்போகிறாய்
சேர்த்த செல்வம் யாரிடம் சேரும்?
மண்ணின் சொத்து மக்குமென 
மக்கு மண்டையா நீ அறியாதோ?'
அரண்டு போனான் 
அசரீரி தந்த அதிர்ச்சியில்.

'பத்திரம்' பத்திரம்
பேச்செல்லாம் பணம்
எவனிடம் எப்படிப் பிடுங்கலாம் என
எந்நேரமும் 'எண்ணிக்' கொண்டிருப்பவன்
தன்னிடம் சொல்ல வேண்டும்
'இருப்பவை எல்லாம் நிலைப்பவை அல்ல
இறப்பது என்பது நிச்சயம் உண்டு.
தேவையானது மட்டும் சேர்த்திட்டால்- இங்கே
தேவையிலிருப்போர் மாறிடுவார்
ஏங்கியே தவிக்கும் ஏழையர் – மண்ணில்
எப்படி வாழ்கிறார் பார்த்திடுவேன்

ஏழையில் ஈசனைக் கண்டும்
ஈதலில் இன்பம் கொண்டும் 
காலம், அறிவு, திறமைதனைத்
தானாக தந்திடுவோம்