வலியற்றவனின் மொழி

தெருவே நாற்றமடித்தது.
அந்தப்பக்கமாய் யாரும் போவதில்லை
விலக்கப்பட்டவர் தவிர.
தொழுநோயாளியை யாரும்
தொட விரும்புவாரோ?
வலி இல்லாத அவர்களின் உடலில்
வலி இருந்தது 
புறக்கணிப்பின் எச்சமாய்.
அவ்வலியோடு வழிபார்த்தவர்
வியப்புடன் விழி விரித்தனர்.
வந்தவர் இறைமகன்.
'வராதே' வரவேண்டிய வாயில்
'வாரும், இரக்கமாய்ப் பாரும்'
வழிந்த கண்களின் வரிகளோடு 
வணங்கின அழுகியதன் மிச்சம்
விரல்கள், வராத இரவலானதால்.

பரமனின் பார்வையில் பரிவு இருந்தது.
'குருக்களிடம் காட்டுவீர்
குணம்பெற்றாயிற்று'
கடமையைச் செய்ய கால்கள் விரைந்தன.
ஒருவன் மட்டும் திரும்பி வந்தான்.
அவனோ சமாரியன் (ஒதுக்கப்பட்டவன்).
இறைவனின் பாதம் விழுந்து 
நிறைவோடு நன்றி சொன்னான்.
'பத்துப்பேரும் குணமாகவில்லையா
மற்றவர் எங்கே?'
வியப்போடு எழுந்த வினாவோடு
அவனை அரவணைக்கிறார்.

நமது பார்வை வஞ்சகப்பார்வை
நமது மனம் சுயநலம்.
குறைகளால் நிறைந்திடினும்
நிறைவாய் அருள் பெறுகிறோம்.
அன்றாட அலுவல் முடித்து
அயர்ந்து உறங்கும் முன்பு
ஐந்து நிமிடம் அலசிப்பார்த்தால் - அகத்தில்
அகப்படும் ஆண்டவன் அன்பு.

நன்றியுள்ள மனதில்தான் 
அன்பு தங்கும்
அன்பு இறைவனும்தான்.