உப்புக்கான யாத்திரையில் உயிர் இருந்தது.
உறங்கிப்போன எதிர்ப்புக்குரலை உசுப்பிவிட்டது.
தண்டியை அடைந்த கிழவனின் தடி
தடுக்கிவிழுந்தது இன்று
தலையெழுத்து அழிந்துபோன
உள்நாட்டு அகதிகளின்
களைப்புற்ற பயணங்களில்.
கொரோனாவைக் கொன்றுவிட
முடிவெடுத்த முட்டாள் அரசனுக்கு
கொலைப்பட்டினியில் கொத்தாகச் சாவானே எனும்
உண்மை தெரியவில்லை.
ஊர்ஊராக மேஞ்சவனுக்கு எப்படித் தெரியும்?
அடங்கிக்கிடந்தால் அரைவயிறும் நிரம்பாதே
எப்படியாவது ஊர்போய்ச் சேர்ந்தால்
ஒருவேளையாவது உருப்படியாகச் சாப்பிடலாம் என
தேசம் கடக்கும் ஏழையர் எத்தனை பேரோ.
ஒடுங்கிய வயிறை ஆசுவாசப்படுத்தினாள்
அப்படிப்பட்டோரில் ஒருத்தி சிறுமி ஜமோலா.
நூறுமைல் தூரம்… அந்தாப் போயிடலாம் என
அங்குலம் அங்குலமாக நடந்திருப்பாள்.
மாரத்தான் எல்லாம் மானங்கெட்டவனின் விளம்பரம்.
வயிற்றுக்குப் புரியுமா மூளையின் ஆறுதல்?
வழியிலேயே கொன்றுவிட்டோம் நாம்.
பரிசோதித்த டாக்டர் சொன்னார்:
“நல்லவேளை இவளுக்குக் கொரோனா இல்லை.”
அதுசரி! கோரொனாவைக் கொன்ற டாக்டர்களை
செத்தபின்னும் கொல்லும் தேசம்தானே இது.
கைதட்டி விளக்கேற்றி வாழ்த்து தெரிவிப்போம்.
(தெலுங்கானாவில் மிளகாய் பண்ணையில் வேலை செய்த 12 வயது சிறுமி 100 கிலோமீட்டர் தூரம் நடந்து தனது சொந்த ஊரான சத்தீஸ்கர் மாநிலம் பிஜாபூருக்கு வந்தபோது சுருண்டு விழுந்து பரிதாபமாக உயிரிழந்தாள். - இன்றைய செய்தி)
No comments:
Post a Comment